Inleiding

De heer Lukkassen triggerde mij in zijn lezing met de volgende opmerking: ‘GuidoFox is de nieuwe Rousseau – alleen zonder het te weten’ (vanaf 23.20). Dit bracht mij tot het schrijven van deze samenvatting.

Samenvatting

Lukkassen neemt ons mee in het verband tussen een (1) bepaalde organisatiegraad (technologie-conditionering, e.d.) van een samenleving, (2) het bestaan van communicatieve (politieke) media (argumenten kunnen uitwisselen)(primordiale mediatheorie)((hiëroglifische)taal)(abstracte filosofische concepten), (3) een opgebouwde – geschreven en overdraagbare – (kennis)cultuur (communicatieve dragers / modaliteiten (permanent)) (schriftelijke kennis van generatie op generatie) (uitvindingen / kennisvermeerdering) (drive om te leven / zorg voor de toekomst)(vooruit-projectie van nalatenschappen) (het ontstaan van het cultuurwezen) en zo de ontwikkeling/evolutie/vooruitgang van de menselijke geest.

Een toegenomen socialisatie en haar sociale (prikkel) indrukken (over-socialisatie / massa-socialisatie) (sociale processen / hechtere samenlevingsverbanden) (wonen in grote groepsverbanden) (sedentaire leefwijze: ontstaan van dorpen en steden / landbouwsamenleving) in de geschiedenis leidde volgens Rousseau tot een precisering van de taal (taalverfijning) en van hieruit ontstonden de maatschappelijke hiërarchieën (beschavingshiërarchieën (voortdurende mentale / geestelijke afhankelijkheid van het hiërarchische (arbeids)systeem) / validatie (ego) wensen / destructieve opvolgingshiërarchieën (Kierkegaard)) en een sterk gemeenschappelijk centraal gezag (orde), dat volgens hem (Rousseau) tot steeds verdergaande ongelijkheid tot gevolg heeft gehad (binnen de maatschappelijke orde).

De huidige mens is volgens Rousseau zo product van een sociaal hiërarchisch systeem geworden en dat leidt juist tot emotionele opkroppingen en gewelddadig gedrag (onderdrukt door overheidscontrole-instituties (later meer)) (lees: hoezo ontwikkeling/evolutie/vooruitgang van de menselijke geest/welzijn?

Een terugkeer naar de natuurlijke principes zou volgens hem juist leiden tot minder emotionele opkroppingen (depressies, burn-outs, etc.) en gewelddadig gedrag, terwijl Hobbes en Locke juist een sterk centraal gezag (natuurecht en natuurwet) wilden introduceren om – volgens Rousseau vanuit het verkeerde status quo mensbeeld (de natuurmens van nature liefdevol en kalm) – deze emotionele opkroppingen en gewelddadig gedrag te kunnen beheersen.

Rousseau slaat hiermee de filosofische basis weg van de aanname dat de mens door de beschaving moreel is verbeterd (Osho: ‘so called ‘civilisation’’ / ‘civilisation is a falsification’ / anti-Verlichtingsdenken (anti-rationalisme)). Volgens Rousseau is de mens juist vervreemd van de natuur geraakt (natuurlijke instincten) en dat maakt hem ongelukkig en vol met emotionele onderdrukkingen (+ overprikkeling) (+ toegenomen ongelijkheid > binnen de natuur is iedereen (mensen onderling en dieren onderling en mens en dier) gelijk).

‘De vrije wilde.

Kwam de vrij wilde ooit op het idee om over het leven te klagen of om zelfs zichzelf van het leven te beroven?’

Volgens Rousseau zijn troebele existentiële gedachten (zelfbetwijfeling) ontstaan door het afdwalen van de natuur. De moderne beschaving wekt perverse emoties – door de intensieve beschavingsgraad – op en dat voert tot manische oorlogsvoering (eens in zoveel tijd als de opkroppingen (seksuele tekortkomingen / monogamie) moeten worden geventileerd (via geweld (naar seks)): Osho), en dat noopt dan weer tot een opbouw van een overheid en tot de opbouw van zogenoemde controle-instituties (politiek instrumentarium).

De wilde is nobel en vrij, zonder voortdurende mentale / geestelijke afhankelijkheid van een overheid / (arbeids)systeem (slaafsheid / validatie (ego) wensen), een politieke macht en haar controle-instituties.